Henk Bouwmeester (geboren in 1913) heeft in november 1932 Textielhandel H.B.W officieel aangemeld bij de Kamer van Koophandel te Amersfoort. Daar begint de geschiedenis van de winkel op de voormalige Helweg nummer 590 te Woudenberg .
Dit houten gebouw deed dienst als opslag voor het textiel.
Henk Bouwmeester 
Eerste winkel 
Latere winkel 
Henk Bouwmeester 
Latere winkel 
De Pettenafdeling 
Oude kassa 
Alle werknemers in 2021
In die tijd ging Henk met de bakfiets de boer op om textiel te verkopen, eerst overalls en later was er ook vraag naar meer zoals hand en theedoeken. Dat liep een aantal jaren en tijdens de mobilisatie moesten de mensen bij de Grebbelinie evacueren naar Noord Holland dus ook de familie Bouwmeester en bij terugkomst was de opslag geplunderd en verbrand door Nederlandse soldaten .
Dan sta je raar te kijken bij terugkomst.
Henk had met het verzet te maken, hij had illegaal een radio daar kwamen berichten van Radio Oranje binnen die later opgehaald werden door dokter Zweers. Deze stopte dan de papieren in zijn laars en nam ze mee. Als er mensen uit het dorp niet konden werken voor de Duitsers schreef dokter Zweers papieren uit dat iemand Difterie had , daar moesten de Duitsers niets van weten dan hoefden ze niet te werken voor de Duitsers .
In de jaren na de oorlog kreeg Henk er een compagnon bij, zijn broer Berend (geboren in 1920). Die had een oogje laten vallen op Truus Hardeman (geboren in 1927) van de stationsweg 229. Zij kwam uit een gezin met 11 kinderen. Berend en Truus hebben elkaar leren kennen bij kennissen, of het liefde op het eerste gezicht was kan ze zich niet meer herinneren.
Tegenover Truus haar ouderlijk huis was een barak van de Duitsers, dat gaf veel mensen een akelig gevoel, zo zijn er huizen op de stationsweg gevorderd door de Duitsers .
Truus kan zich van de oorlog nog herinneren dat er 3 mannen van Davelaar gefusilleerd zijn, twee broers Steenbergen en een zwager , zij zaten in het verzet. In Scherpenzeel staat nu een monument ter nagedachtenis aan deze mannen. Bij de boterfabriek is een glijbom binnen gegaan en zijn er twee mensen overleden. Glijbommen werden vanaf een grote afstand geschoten maar of deze bestuurbaar waren is niet duidelijk.
Ze konden soms in de mobilisatie eten halen bij de boerderij van Ravenhorst. Het laatste jaar van de oorlog was er veel schaarste aan alles, er werd ook veel geruild voor eten , op het laatst heeft de moeder van Truus haar naaimachine moeten ruilen voor eten, het was grote armoe in die tijd. Echt honger hebben ze niet gekend , vader Hardeman was varkens controleur en kwam dus altijd op boerderijen en dan kreeg hij regelmatig wat te eten mee.
De laatste dagen in April 1945 zijn nog erg spannend geweest , de Duitsers werden steeds feller en de mensen uit de buurt gingen schuilen in de kelder onder de Forta fabriek. Daar kwam op een gegeven moment een Duitser binnen met geweer. Maar Rijk ten Burg kon de man weer rustig krijgen zodat deze weer verdween.
Meubels stofferen heeft ome Henk altijd gedaan , daar heeft Bertus het van geleerd en van de broer van Truus , Henk Hardeman. Toen de voorkant van de huidige winkel werd gebouwd , woonde Henk in het achterste gedeelte waar nu de kniptafel staat van Bertus. Later heeft Henk een stenen woning gebouwd naast de winkel. Berend en Truus trouwden in 1948 en kregen 4 kinderen 2 jongens en 2 deerens
Volgens Bertus waren het allemaal heel lieve kinderen, maar of Truus er ook zo over denkt? het antwoord zal wel ergens in het midden liggen. Ze woonden toen op de Laagerfseweg 62 waar Bertus in 1952 is geboren. Er stond een tent in het weiland achter het huis , dan kropen de schelmen door het wc raampje met een pakje sigaretten en gingen ze stiekem roken in de tent. Er zal best meer gebeurt zijn maar Bertus heeft een selectief geheugen .
Zijn schooljaren bracht hij door op de Holevoet school in Scherpenzeel. Uit deze tijd heeft Bertus veel kameraden overgehouden met wie hij nog steeds goed contact heeft, heel bijzonder en hij geniet daar van.
Na de lagere school ging Bertus naar de Lagere Detail Handelsschool in Amersfoort. Eerst op de Dollardstraat en later de Hogeweg inmiddels heet het Midlandcollege. Het was een leuke tijd op die school behalve het eerste jaar moest hij erg wennen, dan kom je van zo’n dorpje naar de grote stad. De mentaliteit was heel anders , de jongens hadden een grote mond tegen de leerkrachten, er ging een hele andere wereld open voor hem.
Er werd in die tijd aangenomen dat hij de zaak over zou nemen en dat was voor Bertus ook zo. Dan praten we over eind jaren 1960 de meeste mensen hadden toen zeil op de vloer en een kleed daar over of een rand zeil met een kleed er tussen dat was toch goedkoper.
Kamerbreed tapijt bestond toen nog niet ,je had rollen tapijt van 1 meter breed en dat moest aan elkaar genaaid worden met gebruik van een lange paal in de winkel dat moest eerst vastgezet worden met spijkertjes en dan aan elkaar genaaid werd met een speciale steek.
Zo werden losse meters kamerbreed gemaakt , wat zal dat een klus geweest zijn.
Traplopers waren in die tijd ook in de mode , Bertus vertelde dat ze nu weer terug komen.
Bertus heeft Marian Gerritsen leren kennen met een oud en nieuwjaarsfeestje van 1971-1972 in Scherpenzeel die hij samen met zijn kameraden vierde. Deze mannen gingen dan zomers op de Puch naar Renesse dat was heel wat toen. In dat zelfde jaar 1972 zijn ze getrouwd , zelf hadden ze niet zo,n haast maar de dokter vond het beter, want hokken ( samenwonen) dat was toen schande. En van een feestje houden Bertus en Marian ook wel.
Berend wist ergens een houten huisje te staan en dat kon best weer opgebouwd worden achter de winkel , niemand had toen van recycling gehoord maar Berend was zijn tijd ver vooruit. Bij de opbouw hebben zijn kameraden geholpen met het opbouwen ervan. Volgens Bertus was de fundering opgebouwd met Heineken bierdopjes. Later zijn er nog slaapkamers aan gebouwd.
Daar zijn Debbie en Annet geboren.
Het houten huisje werd meubelstoffeerderij. Nadat Ome Henk is overleden in 1974 zijn Bertus en Marian in zijn huis gaan wonen.
Volgens mij wonen ze op 1 van de mooiste plekjes in Woudenberg. Berend was meestal in de winkel dan zat hij altijd naast de kachel te roken .
Berend was een prater die vond dat wel gezellig. Als Berend een grote klus had ging ome Ton Bouwmeester mee om te helpen, anders om gebeurde dat ook, toch wel zo makkelijk. Bertus ging later mee met zijn vader om vloerbedekking te leggen.
Toen Berend dat niet meer kon vanwege hartproblemen ging Bertus zijn broer Wouter mee.
In de tijd dat Bertus met zijn vader mee ging vloerbedekking leggen was het gewoon dat er gelijk werd afgerekend, boter bij de vis heette dat dan. Dan zat Bertus al ongeduldig te wachten in de bus om zo snel mogelijk naar het zwembad te kunnen gaan , dan kwam vaders na een uurtje terug en Bertus maar mopperen, maar vader vond niet dat je zomaar weg kon lopen want Berend praatte graag .
Daar heeft Bertus het waarschijnlijk van geleerd .
De gordijnen werden in het begin genaaid door mevrouw Bovenkamp en Gerritje de Vries. Een van deze dames stopte hiermee van de een op de andere dag ,dat gaf een probleem. Wat nu? Dan moest Marian dat maar doen, zo gezegd zo gedaan.
Het eerste paar waren groene velours gordijnen en de naaisters onder ons weten dat daar een vleug aan zit en dat ging helemaal fout ze kon wel janken en heeft verschillende keren gezegd “ik doe het nooit meer “ maar ook dat is goed gekomen.
Debbie de dochter van Marian en Bertus weet nog dat als ze uit school kwamen was het hink stap sprong om in huis te komen , overal lagen er gordijnen. Dan was Marian toch wel tot 10 of 11 uur aan het naaien, petje af Marian.
Inmiddels zijn er ateliers voor die de gordijnen op maat maken. Voor Marian was het in het begin best moeilijk als jong deerentje.
Dan kwam er een klant om glaze kleeje en dan wist ze niet waar hij het overhad. Glaze kleeje zijn vitrages dat moet je dan maar weten .
In het begin van Marian haar carrière waren er mensen die korting wilde hebben als ze bv. een broek kochten maar daar was ze snel mee klaar dan zei ze “dan knip ik er wel een stuk af “.
Waar ze leuke herinneringen aan hebben zijn de opnames van 2 televisie programma’s. Het eerste was ‘De Uitdaging’ met Angela Grootenhuis voor een gebouw regelen op De Heygraaff en zij zorgden voor de aankleding van dat gebouw. Later kwam Henk Westbroek langs voor T.V. Utrecht vanwege het bijzondere winkeltje.
Er kwam een slecht ziende man in de winkel voor een nieuwe pet dus een stuk of 5 petten op de toonbank gelegd en de man gaat passen tot hij er 1 vind die prima paste, het was zijn eigen pet, deze meneer en Bertus hebben er smakelijk om kunnen lachen.
Marian had in de zomer een rek met kleding buiten staan dat liep best , op een gegeven komen er camping gasten op de fiets eens kijken wat Marian te koop had en binnen een paar minuten liepen ze in de nachtponnen van Marian polonaise voor de winkel.
De vakanties gaan ze al 25 jaar naar Fuerteventura , voor Bertus iets te kort maar voor Marian is 3 weken lang genoeg.
De winkel werd dan gedaan door oma Truus en later door Debbie. Hoeveel ervaring wil je hebben?
Ondertussen heeft de firma in 2002 een grote hal achter de bestaande winkel gebouwd. Het houten huisje is toen afgebroken .
En deze uitbreiding loopt prima tot dat de crisis kwam in 2008 dat is een moeilijke tijd geweest, weer een andere kant van het ondernemer zijn . Maar ook deze tijd ging voorbij. Bertus vind het ook fijn dat er onder collega Woninginrichting winkels een goede verstandhouding is, dat was vroeger echt anders. Hij heeft het vak van meubel stoffeerder een tijd laten liggen maar heeft het nu weer op gepakt.
En het feit dat er nu niets meer echt moet geeft een ontspannen gevoel .
De boel loslaten valt nog niet mee voor Bertus maar Marian heeft daar geen enkel probleem mee. Ze wandelt graag zoals het Pieterpad, de laatste kilometers daarvan wacht ze nog even mee tot de corona voorbij is want dat moet een feestje worden.
Samen fietsen ze regelmatig of doen een hap en trap arrangement. Ze hebben een caddy daar kunnen de fietsen zo in. Hoe makkelijk wil je het hebben.
Muziek keuzes liggen iets uit elkaar Marian gaat graag naar Tribute to the Cats in Achterveld . Bertus is meer van de groep Normaal, Snow Patrol of Aero classic. Hij is inmiddels voorzitter van buurtvereniging Het Spoor en speelde toneel, maar ja dat doet hij zijn hele leven al.
Tennissen doet hij graag en heeft 42 jaar volleybal gespeeld. Intussen heeft Debbie – Evert Jan Vermeer leren kennen, zij trouwden in 1996 deze werkte eerst in de hallenbouw en Debbie werkte in het onderwijs. Samen hebben zij 2 kinderen en wonen in Overberg.
Tijdens de Corona tijd heeft iedereen mee gewerkt om de winkel een make over te geven en dat is heel goed gelukt , Oma Truus heeft daar ook geholpen met schoonmaken en volgens mij heeft ze daar erg van genoten.
Officieel is het bedrijf in januari 2020 overgenomen door Debbie en Evert Jan Vermeer. Er is een nieuw personeelslid aan genomen zijn naam is Julius Held die mee op pad gaat met Evert Jan, zo kan het bedrijf gewoon verder.
Er worden geen ringzegels meer gegeven maar de mooie kassa blijft er staan. Oma Truus woont nog heerlijk in haar eigen huisje en geniet van het mooie vogelhuis dat Marian en Bertus voor haar hebben gekocht, blijf nog maar lang gezond oma Truus.
Debbie en Evert Jan heel veel succes met jullie mooie bedrijf op de Laagerfseweg 66 en op naar de honderd jaar Bouwmeester textiel en woninginrichting. Bertus, Marian en Truus bedankt voor het gesprek ik heb er van genoten.